Դանիել Վարուժան ,,Հունձք կը ժողվիմ,,

Հունձք կժողվեմ մանգաղով,
-Լուսնակը յարս է –
Ակոս ակոս ման գալով:
-Սիրածս հարս է:-

Գլխեբաց եմ ու բոբիկ,
-Անո՛ւշ են հովեր-
Արտերուն մեջ թափառիկ:
-Մազե՛րն են ծովեր:-

Ցորեն, կակաչ, կարոտով,
-Կաքավը կուլա-
Կապեցի մե´կ նարոտով:
-Ձեռքերն են հինա:-

Հասկերուն մեջ, վերևեն
-Ասուպը անցավ-
Աստղեր մյուռոն կծորեն:
-Դեմքս լուսացավ:-

Արտս խոզանով մնաց
-Կերթա՛ լուսնակը-
Դեզերով լեռ եմ շինած:
-Սի՛րտս է կրակը:-

Մանգաղս քարին եկավ.
Յարս յա՛ր ունի-
Քարեն լորիկը թռավ:
-Լե՛րդս կարյունի:-

Դանիել Վարուժան ,,Ձոն,,

Եղեգնյա գըրչով երգեցի փառքեր.
-Քեզի ընծա՜, իմ հայրենիք-
Սոսյաց անտառեն էի զայն կըտրեր…
-Քեզի ընծա՜, հին հայրենիք-
Եղեգնյա գըրչով երգեցի քուրմեր.
Ընդ եղեգան փող լու’յս ելաներ:

Եղեգնյա գըրչով երգեցի կարոտ.
-Ձեզի ընծա՜, հայ պանդուխտներ-
Ան տարաշխարհիկ բույսի մ’էր ծըղոտ…
-Ձեզի ընծա՜, հեգ պանդուխտներ-
Եղեգնյա գըրչով երգեցի հարսեր.
Ընդ եղեգան փող ո՛ղբ ելաներ:

Եղեգնյա գըրչով երգեցի արյուն.
-Ձեզի ընծա՜, սուրի զոհեր-
Ան ծլած էր մոխրի մեջ իբրև կընյուն…
-Ձեզի ընծա՜, կրակի զոհեր-
Եղեգնյա գըրչով երգեցի վերքեր.
Ընդ եղեգան փող սի՛րտս ելաներ:

Եղեգնյա գըրչով որբ տունս երգեցի.
-Քեզի ընծա՜, հայր ալեհեր-
Ցամաքած աղբյուրեն մեր զայն հոտեցի…
-Քեզի ընծա՜, մայր կարևեր-
Եղեգնյա գըրչով օճախս երգեցի.
Ընդ եղեգան փող ծու՛խ ելաներ:

Ու պայքա՜ր, պայքա՜ր, պայքա՜ր երգեցի.
-Ձեզի ընծա՜, հայ մարտիկներ-
Գրիչս եղավ անթրոց սըրտերու հնոցի…
-Ձեզի ընծա՜, քաջ մարտիկներ-
Եղեգնյա գըրչով վըրեժ երգեցի.
Ընդ եղեգան փող բո՛ց ելաներ:

Դանիել Վարուժան ,,Անդաստան,,

Արևելյան կողմն աշխարհի
Խաղաղութի՜ւն թող ըլլա․․․
Ոչ արիւններ, քրտինք հոսին
Լայն երակին մեջ ակոսին
Ու երբ հընչէ կոչնակն ամէն գյղակի`
Օրհներգութի՜ւն թող ըլլա:

Արեւմտեան կողմն աշխարհի
Բերրիութի՜ւն թող ըլլայ․․․
Ամէն աստղէ ցող կայլակի,
Ու ամէն հասկ ձուլէ ոսկի.
Եւ ոչխարներն երբ սարին վրայ արածին`
Ծիլ ու ծաղի՜կ թող ըլլա:

Հիւսիսային կողմն աշխարհի
Առատութի՜ւն թող ըլլայ․․․
Ոսկի ծովուն մէջ ցորեանին
Յաւէտ լողայ թող գերանդի.
Ու լայն ամբարն աղուններուն երբ բացուի`
Բերկըրութի՜ւն թող ըլլա:

Հարաւային կողմն աշխարհի
Պտղաբերութի՜ւն թող ըլլայ․․․
Ծաղկի` մեղրը փեթակներուն,
Հորդի գինին բաժակներուն.
Ու երբ թխեն հարսերը հացը բարի`
Սիրերգութի՜ւն թող ըլլա:

Վահան Տերյան ,,Աշուն,,

Դալուկ դաշտեր, մերկ անտառ…
— Մահացողի տըխո՜ւր կյանք…
Անձրև, քամի, սև կամար…
— Սրտակտուր հեկեկանք։

Չինական պոեզիա

Անտառում

Ծառերն են սառչում,

Աշունը շնչեց լեռներից:

Ցրվում է ամպը,

Լուսավոր է տարածքը գետի:

Անտառի թավուտում

Թափառում եմ հիմա միայնակ:

Ո՞ւմ հետ որոնեմ

Ուշացած ծաղիկը աշնան:

Իմ հորինած հայկուն

Աշունը իր հետ բերեց

Անձրև ու քամի

Եվ սեր ու առատ բերկրանք

Մացուո Բասոյ աշնանային բանաստեղծություններ

►Ծաղիկները չորացան.

Սերմերը թափվում են

Ինչպես արցունքներ:

,,Անսպասելի աշուն,, իմ հորինած բանաստեղծությունը

Մի օր քայլելիս,

Աչքիս առաջ բացվեց,

Մի զարմանալի տեսարան,

Տերևաթափ և անձրև սկսվեց:

Եղանակը մռայլվեց,

Եվ թվաց թե ընդմիշտ է այդպես լինելու,

Բայց հաջորդ օրը դուրս եկա տնից,

Եվ տեսա, որ արևը բերեց իր շողերը նախշուն,

Եվ հետո ես սկսեցի ուրախությունից հևալ:

Եղիշե Չարենց ,,Զարմանալի աշուն,,

Այս աշունը եկավ, բացվեց ինչպես երբե՛ք,-
Եկավ – ինչպես զինվոր ու ղեկավար.-
Այս աշունը բերեց իմաստության երգեր
Եվ կորովի գրեր – երգիս համար:-

Ե՛վ աշնան ցուրտ քամին ինձ մարտակոչ թվաց,
Թվաց կռվի կանչող հնչուն շեփոր,-
Եվ անձրևի շնչով, երբ երեսիս հևաց –
Ինձ զգացի ես թարմ – և անչափ նո՛ր:-

Եվ անձրևի թելերն ինձ թվացին թելեր՝
Աշխարհներին կապող և կյանքին խո՛ր,-
Կարծես ծառերն անգամ պայքարի են ելել,
Որ թոթափեն հուշերը – և դառնան նո՛ր…

Շրշուն աշունն այսօր ինձ գործ ու կյանք վսեմ,
Եվ ո՛չ թե մուժ, ու մահ, ու անկում է գուժում:-
Օ, հիրավի, երբե՛ք ես դեռ չէի՜ տեսել
Մի այսպիսի՜ աշուն…

Ավետիք Իսահակյան ,,Շղարշ ամպերն երկինքն առան,,

Շղարշ ամպերն երկինքն առան,
Լուսնական անդորր կշողա
Լռիկ ճահճում հարհանդ -մարմանդ,
Նուրբ եղեգը կդողա: