Ծիծաղով լի Վանա ծովի ափին, ամեն գիշեր գաղտնի մտնում է մի տղա: Առանց նավակ մտնոմ է ծովի մեջ, և լողում է դեպի դիմացի կղզին: Այդ մութ կղզուկ մի լույս է նրան կանչում, որ նա չմոլորվի: Գեղեցիկ Թամարն այնտեղ ամեն գիշեր կրակ է վառում, եվ անհամբեր սպասում այնտեղ մոտիկ դարանում: Ծփում է ալեծածան ծովն տղայի սրտի հետ, ծովը ահեղաձայն գոռում է, և կռվում կատաղի: Եվ Թամարն սրտատրոփ արդեն լսում է մոտիկ ջրի ճողփյուն ձայնը, ու ողջ մարմնով սիրուց սաստիկ այրվում է: Ծովի խավար ափը լռեց, եկավ սև-սև ստվերը, իրար գտան կասկածավոր լուռ գիշերին: Միայն Վանա ծովի մեղմ ալիքն է դիպչում ափերին, իրար հրհրելով: Նրանք ասես ակնարկելով բամբասում են ու փսփսում, անամոթ Թամարից: Կուսի սրտում արդեն մեկ ժամ է, որ բանբասում են, ու կրկին նա մտնում է ալեկոծ ծովը, մյուսն էլ եզերքին աղոթում: Այն ջահել խիզախը, որ հենց իր հարբած սրտով, սրտից իր վախն ու ահը հանած, ծովն է անցնում գիշերով: Ծովն անցնում է մյուս ափերից, և Թամարին համբուրում, աղջիկ է իրենց ձեռից խլում:
(More …)
Reply