Հրեա իմաստունների մի խումբ հավաքվեց, որպեսզի փորձի ստեղծել ամենակարճ Սահմանադրությունն աշխարհում: Ժողովի ժամանակ պայմանավորվեցին, որ նրանցից յուրաքանչյուրը հերթով կձևակերպի օրենքը՝ հավասարակշռությունը մեկ ոտքի վրա պահելով: Նա, ով կձևակերպի օրենքը, որ պիտի կառավարի մարդուն, կհամարվի ամենաիմաստունը իրենց մեջ:
-Աստված կպատժի հանցագործներին, – ասաց մեկը:
Մյուսները ապացուեցին, որ դա օրենք չէ, այլ սպառնալիք: Ձևակերպումը չընդունվեց: Բայց հենց այդ պահին րաբբի Հիլլելը միացավ ժողովականներին: Կանգնելով մեկ ոտքի վրա՝ նա ասաց.
-Մի’ արեք ուրիշներին այն, ինչ չեք ուզենա, որ նրանք անեն ձեր հանդեպ: Սա է օրենքը: Մնացածը իրավաբանական մեկնաբանություններ են:
Այսկերպ րաբբի Հիլլելը ճանաչվեց ամենաիմաստունը նրանց մեջ:
Իմ կարծիքվ այս առակի ասելիքը այն է, որ պետք չէ ուրիշներին անել այն, ինչ որ չենք ուզենա, որ նրանք մեր հանդեպ անեն: Ես համաձայն եմ այս առակի ասելիքի հետ: Սակայն մտածում եմ, որ մենք յուրաքանչյուրս էլ չենք չենք օգտագործում այն: Մենք անում են այն, ինչ ցանակում ենք, չմտածելով, եթե նույն կերպ վարվեին մեզ հետ, ինչպես կնկալեինք և կնդունեինք մենք ինքներս: Իսկ հետո, եբբ նույն կերպ վարվում են մեզ հետ, մտծում և սկսում ենք հասկանալ, որ մենք ենք սխալ եղել հենց սկզբից:
Reply