Ավետիք Իսահակյան ,,Համբերանքի չիբուխը,,
Ավետիք Իսահակյան ,,Համբերանքի չիբուխը,,
Այո պատմվածքում երկաթուղին ոլորվում էր Շիրակի ծաղկած դաշտերում: Հեղինակը վագոնի լուսամատից նայում էր իր սիրելի հողի կտորին: Ահա՛ և Օհան-ամու ջրաղացի տեղը։ Առուն չորացել է, ջաղացը ավերվել, միայներեք ուռի և մի բարդի է մնացել այն փոքր ծառուտից: Օհան-ամինվաղուց մեռել է և թաղված է այս ծառերի տակ։ Իր ձեռքով է շինելջաղացը և տնակը: Հեղինակի թարմ զգայության վրա խորհրդավորտպավորություն էր թողնում նրա ապրած կյանքը և իրապրումներին գումարած մտքերը։ Մինչև քառասուն տարին Օհան-ամին ապրել է իր պապերի գյուղում, աշխատել է, ցանել ու հնձել, ծնողներին խնամել ու պատվովթաղել, քույրերին ամուսնացրել, ինքն էլ ամուսնացել և որդիներ ունեցել։ Գյուղում հողաբաժին է լինում։ Հարուստներն իրենց մեջ են բաժանում բերրի հողերը և ստերջ հողերը տալիս թույլերին։ Օհանը զայրանում է։ Գյուղի զրկված մասին ըմբոստացնում է։ Հարձակվում, ծեծում են ռեսին ուհարուստներին։ Գալիս է կաշառված պրիստավը մի քանի յասավուլներով, հավաքում ըմբոստներին,քաշում մտրակի տակ։ Օհանը վերցնում է քարը և խփում պրիստավին։ Մյուսները հետևում են նրա օրինակին և հարձակվում յասավուլների վրա: Երբ կազակները գալիս են նրանց ձերբակալելու՝ ելնումեն սարերը, «ղաչաղ» են դառնում։ Կարճ ժամանակ անց ղաչաղները իջնում են գյուղը, ընկնումհարուստների ոտները, ներում են խնդրում և ներվում։ Օհանը մնում է 4 ընկերների հետ։ Ընկերներն էլ գալիս են, ներում են ստանում։ Բայց Օհանը մնում է անսասան։ Մի օր մատնությամբ բռնվում է։ 4 տարով բանտում է հայտնվում։ Երբ ազատվում է, գյուղ է գալիս, բայց չի ուզում տեսնել իրդավաճան, փոքրոգի ընկերներին: Հեռանում է ջրաղացը և այդպես «աշխարհաթող» լինում Օհան-ամին։ Նրա մշտական ընկերը իր գամփռ Ասլանն է՝ հավատարիմ շունը: Նրան հաճախ է այցելում հեղինակը մանուկ ժամանակ: Հետը թեյ է խմում, նայում, ինչպես է քաշում իր համբերանքի չիբուխը և լսում պատմությունները:
(More …)
💙🍰🍦🍉Էլեն Երանոսյանի բլոգ💙🍰🍦🍉 
Reply