Իմ հորինած առակը 

Կար, չկար մի հավ կար: Այդ հավը որոշում է պատրաստել կարկանդակներ: Եվ հարևանները գալիս են նրա մոտ: Հարևանները պատրաստվում էին այդ կարկանդակները ուտելուն: Հավը պատրաստում էր, և ոչ ոք նրան չէր օգնում, այլ հոգնած և սոված նստած էին սեղանի մոտ: Երբ կարկանդակները պատրաստ են լինում, հավը ինքն է ուտում, և իր ճուտիկներին հյուրասիրում:Հարևանները կատաղեցին, և ասացին.
-Ինչո՞ւ մեզ չէս տալիս կարկանդակ, արդեն մեկ ժամ է ինչ սպասում ենք քո կարկանդակներին, այ դու տհաս հավ,-հավը պատասխանում է:
-Ես տհաս չեմ ձեզ նման: Դուք ինձ չօգնեցիք ես էլ ձեզ չեմ կերակրի:
-Իսկ ինչո՞ւ էս ճուտիկներիդ տալիս, ասացին գազազած հարևանները:
-Ես կերակրում եմ իմ չուտիկներին, որովհետև նրանք ինձ օգնեցին կարկանդակ պատրաստելուց: Այս ասածվածքը լսեք նոր կատաղեք ,,Ով աշխատի, նա կուտի,,-ասաց հավը: